Ontwikkelingssamenwerking is wisselgeld. Tijdens de onderhandelingen over de bezuinigingen in Catshuis zal de PVV draconische bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking eisen. Instemming van de PVV met economische hervormingen is enkel mogelijk indien het CDA bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking toelaat.
Dit is een misleidende abstractie. Niet ontwikkelingssamenwerking maar de meest weerloze mensen vormen het wisselgeld. Bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking is zoiets als vrouwen en kinderen als eerste in zee gooien zodat er meer ruimte is in de reddingsboot. Een kapitein die er niet voor zorgt dat vrouwen en kinderen als eersten in de reddingsboten komen en het laat aankomen op “ieder voor zich” moet zich verantwoorden voor de rechter.
Is bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking niet het loslaten van mensen die vechten voor een beetje menselijke waardigheid? IKV Pax Christi heeft dat een jaar geleden ook moeten doen toen het kabinet eerder besloot een miljard te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. IKV Pax Christi heeft de bezuinigingen overleeft. Maar hoe staat het met onze partners?
Eén van die partners, ik noem haar uit veiligheidsoverwegingen mevrouw Jansen, is ernstig in de problemen geraakt. Na de stopzetting van onze steun kreeg ze keer op keer bezoek van de veiligheidsdienst. Deze bedreigde mevrouw Jansen en haar dochter. Mevrouw Jansen had met steun van IKV Pax Christi kritiek geuit op de autoriteiten. Nu zij niet langer de steun heeft van IKV Pax Christi, moet zij boeten voor haar moed.
Na enkele maanden moest Mevrouw Janssen haar paspoort en dat van haar dochter inleveren. Zij mocht niet langer reizen. Alles wat zij bezat moest zij afgeven. Omdat mevrouw Jansen zich gedwongen voelde naar haar ouders te verhuizen kan haar dochter niet langer naar school. En ook op haar nieuwe adres bedreigen de autoriteiten haar. De ouders van mevrouw Jansen kunnen haar niet beschermen. Zij vrezen voor de veiligheid en vrijheid van haar dochter. Ik maak mij daar niet alleen enorm zorgen over. Ik schaam mij er ook voor.
Niet ontwikkelingssamenwerking maar mevrouw Jansen is het wisselgeld. Zij had part nog deel aan de economische crisis. Sterker nog. Het was niet haar hebzucht en najagen van korte termijn belang waardoor de economische crisis begon. Wie komt er voor mevrouw Jansen op? Zou zij niet aan tafel moeten zitten tijdens de onderhandelingen in het Catshuis?
Het vasthouden van de minimale norm voor ontwikkelingssamenwerking zal in de weerbarstige politieke praktijk van het Catshuis een enorme inspanning vergen. Maar bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking is principieel onaanvaardbaar en politiek niet verdedigbaar. Ik elk geval niet tegenover mevrouw Jansen. Een economische crisis is al erg genoeg. Maar een moreel failliet is nog veel erger. Je krijgt wat je geeft!
Ontwikkelingshulp komt echt niet inaanmerking als wisselgeld in de Catshuis-onderhandelingen.
Als wij, als nog steeds een van de rijkste landen ter wereld, nog niet 0,7% van ons nationale inkomen kunnen spenderen om de armsten van deze wereld een steun in de rug te geven dan zijn we geen knip voor de neus waard.
De 0,7 % is niets in vergelijking wat allemaal weghalen van arme landen voor ons. Het is tijd dat wij de juiste prijzen betalen voor de grondstoffen en arbeidsloon daar en de EU commerciële normen dat mensen van armen landen hun producten kunnen exporteren. Als meer mensen in de wereld meer geld hebben om te uit te besteden is toch beter voor ons zelf? Want veel producten wereldwijd wordt gemaakt o.a. door Unilever en shell en nog meer Nl bedrijven?
Het voorbeeld van Jan Gruiters over wat gevolgen kunnen zijn van stopzetting van ontwikkelingshulp, maakt ook duidelijk dat het bij ontwikkelingshulp niet alleen over armoedebestrijding gaat, maar ook over solidariteit: over aandacht en steun voor hen die zo moedig zijn om zich als burgers vreedzaam te verzetten tegen intimidatie en machtsmisbruik door politici, door militairen en extremisten die de burgerbevolking door hun onderlinge politieke ‘spel’ in een wurggreep houden. Een wurggreep die vrijheden ontzegt en mensenrechten schaadt, en die frustratie en trauma creeert. Ontwikkelingssamenwerking, solidariteit met burgers als mevrouw Jansen, doorbreekt het isolement van deze burgers en moedigt hen aan te geloven in dialoog en vreedzame strategieen om zich ‘naar vrijheid te worstelen’. Hen in de steek laten maakt niet alleen hen, maar uiteindelijk ook onszelf kwestbaar.
Het klinkt allemaal heel sociaal en begripvol, maar men vergeet voor het gemak even dat het meeste ontwikkelingsgeld NIET bij de mensen terecht komt waar het voor bedoeld is, maar bij de diktators, lokale koningen, heersers, e.d.
Ja, ik ben dus voor afschaffing (of tenminste een flinke reducering) van ontwikkelingshulp, maar uiteraard voor handhaving van noodhulp bij natuurrampen e.d. en voor intensivering van rechtstreekse ontwikkelingshulp in de vorm van menselijke en mechanische hulp ter plaatse. Dus NIET voor het ongebreideld sturen van miljarden belastinggeld wat we nu doen.
Als we alle financiële hulp van de afgelopen decennia van alle Europese landen bij elkaar zouden optellen (het gaat dan om duizenden miljarden) dan zou bijv. Afrika ondertussen een paradijs moeten zijn! En wat is er al die tijd gebeurd? HELEMAAL NIETS. Het is er nog steeds net zo’n grote puinhoop en armoede als 40 jaar geleden.
Het enige dat helpt is het omverwerpen van de dictatoriale regiems daar en onder toezicht van de rest van de wereld een vrije en vooral EERLIJKE regering instellen, desnoods met militair geweld, anders zal er nooit iets veranderen. Maar dat is een utopie en zal het nooit mogelijk zijn door de vele religies die roet in het eten gooien en de westerse wereld verafschuwen. (behalve als het om sturen van veel geld gaat)