Diep bedroefd en tot onze grote ontsteltenis geven wij kennis dat het Midden Oosten Vredesproces, roepnaam MOVP, is overleden. Na een moeizaam bestaan en een lange lijdensweg is er een lang verwacht einde gekomen aan het belofterijke bestaan van MOVP.
Vanaf het moment dat MOVP in 1993 het levenslicht zag, waren de verwachtingen hooggespannen. MOVP vertegenwoordigde voor velen de hoop op een rechtvaardige vrede, waar al zolang op was gewacht.
MOVP had tijdens zijn leven een duidelijk en haalbaar doel voor ogen. Maar het was vanaf de geboorte voor iedereen duidelijk dat MOVP voor het bereiken van dit ideaal afhankelijk was van de steun van anderen. Van de mensen die belang zeiden te hebben in het ideaal van MOVP. Van de mensen die MOVP op de wereld hebben gezet. Van ons allemaal.
Die steun heeft het MOVP in ruime mate ontvangen. Op papier wel te verstaan. Want op vitale momenten stond MOVP er alleen voor. Dan bleek dat belanghebbenden en vrienden over onvoldoende moed en daadkracht beschikten. Mede daardoor was de dood van MOVP onafwendbaar.
De mensen die MOVP op de wereld hebben gezet, hebben het zieltogende bestaan van MOVP tot het uiterste gerekt. Ook toen het MOVP al in coma was geraakt ondernamen zij keer op keer reanimatiepogingen. Daarmee wekten zij tegen beter weten in hoop op een levensvatbaar bestaan. Maar na een lang en – zeker in de laatste jaren – zieltogend bestaan is MOVP nu dan toch onherroepelijk ingeslapen.
Desondanks blijven sommige nabestaanden hopen op een wonder. Zij blijven praten over MOVP alsof hij daardoor weer tot leven gewekt kan worden. Met die hoop dragen zij enkel bij aan mythevorming. Alsof MOVP vele vrienden had. Maar MOVP is in eenzaamheid ingeslapen. Hij meende vele vrienden te hebben maar die faalden als het er echt op aan kwam bij te dragen aan het doel dat MOVP voor ogen had. Met de ontkenning van het overlijden lijken de vrienden van MOVP hun eigen falen te ontkennen.
MOVP heeft zich nooit kunnen verzoenen met het gegeven dat er partijen zijn die zijn levensdoel niet deelden en obstructie bleven plegen. MOVP laat een leegte achter. Wij weten niet hoe wij verder moeten. Hij is in stilte begraven. Moge hij rusten in vrede.
Een dergelijke rouwadvertentie had ik graag willen plaatsen. De Israëlische premier Netanyahu bezoekt zijn trouwe bondgenoot Nederland. Na afloop van dit bezoek zullen Netanyahu, onze premier Rutte en Minister Rosenthal weer gloedvolle woorden wijden aan het Midden-Oosten Vredesproces. Maar MOVP is niet meer. Alleen de mythe leeft voort.
Beste Jan, toen ik 2006, nog Pax Christi functionaris, uit Bethlehem terug kwam, nadat we met pelgrims Palestijne en Israelische vredesactivisten hadden ontmoet, had ik dit gevoel voor het eerst net zo sterk al, maar ik heb het toen niet zo mooi verwoord. Hind Kourdhy (oud-minister van de PA en oud-ambasadrici in Parijs, christen-Palestijn) zei het tijdens de laatste Kairos ontmoeting in Betlehem begin december toch zo en de druk die achter die gedachte zit moeten ook wij formuleren: “Een tweestatenoplossing? Die valt morgen te regelen. En als Israel en de internationale gemeenschap dat niet willen omdat het niet meer realistisch is of zo: OK, dat denken we natuurlijk zelfs ook wel eens, want dan moet er ook iets gebeuren met de illegale bezetting en exploitatie van het voor ons bedoelde deel van dit land. Toch maar niet? Maar dan zijn we ook nog bereid morgen het besluit te nemen om één democratische staat te vestigen, op basis van religieuze en etnische gelijkheid voor allen. Maar besef wel, de stemming is zo vasatberaden, dat we geen minuut meer willen praten over de verdere vormgeving van deze apartheidsstaat en dat dan ”onderhandelen” noemen.” Horen we het Rosenthal zeggen: ‘er moet onderhandeld worden!’ Ik denk dat vele Israelische vredes- en mensenrechtenactivisten die door Rosenthal worden genegeerd en door Wilders gehaat, daar net zo over denken. Netanyahu heeft bekend dit probleem onoplosbaar te vinden. Hij is een blok aan zijn eigen been. Pax ert bonum, shalom, salam! Gied