Václav Havel is dood. Havel: de dramaturg, de dichter, de dissident. Havel: de partner van IKV Pax Christi in de strijd voor nucleaire ontwapening en politieke ontspanning in Europa. Havel: de de laatste president van Tsjecho-Slowakije en de eerste president van Tsjechië.
Václav Havel behoorde tot de meest moedige en uitgesproken leden van de Oost Europese dissidenten. Hij was de woordvoerder van Charta ’77. Arrestaties en gevangenschap braken niet zijn verzet tegen onderdrukking, niet zijn geloof in de waarheid, niet zijn hoop,
IKV Pax Christi heeft het gedicht “De weg van de hoop” opgenomen in haar strategisch meerjarenplan 2010 – 2015 en in haar subsidieaanvraag voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Allereerst natuurlijk als expressie van inspiratie voor IKV Pax Christi en haar medewerkers. Misschien ook wel als herinnering aan de tijd dat de Nederlandse Minister van Buitenlandse Zaken zich verzette tegen de uitreiking van de Erasmusprijs aan Havel, die de prijs zag als steun aan Charta ’77 en dat vond de Minister een “politiek delicate zaak”. En misschien ook wel als protest tegen een doorgeslagen cultuur waarin alles lijkt te draaien om meetbare resultaten.
Heeft “De weg van de hoop” in deze tijd zijn betekenis verloren? Ik denk het niet. Ik hoop het niet. De weg van de hoop kan nog steeds een wegwijzer zijn voor het maatschappelijk middenveld in Nederland dat zoekt naar nieuw elan, naar betekenisgeving die verder gaat dat logframes en dieper steekt dat resultaattabellen. De weg van de hoop is een herinnering aan het gegeven dat non-gouvernementele organisaties voortkomen uit de politieke emancipatie van burgers ten opzichte van machthebbers en de staat. De weg van de hoop kan nog steeds mensen inspireren om zich te engageren. Omdat het zinvol is, omdat het goed is.
Daarom ter nagedachtenis aan Václac Havel nog één keer de weg van de hoop:
De weg van de hoop.
Diep in onszelf dragen we hoop:
als dat niet het geval is,
is er geen hoop.Hoop is de kwaliteit van de ziel
en hangt niet af
van wat er in de wereld gebeurt.Hoop is niet te voorspellen of vooruit te zien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.Hoop
in deze diepe krachtige betekenis
is niet het zelfde als vreugde
omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten
voor wat succes heeft.Hoop is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
afgezien van de afloop,
het resultaat.Václav Havel
5 oktober 1936 – 18 december 2011
Vaclav’s “Poging om in de waarheid te leven” heeft mij een en ander maal geroerd, een baken in de strijd voor integriteit en rechtvaardigheid
Igo Corbière
Havel was een moreel kompas, een baken van geloofwaardigheid. Als we dat ergens nodig hebben dan is het wel in het israelisch-Palestijnsconflict.
(kleine kink in de kabel, vervolg:)
een strijd die actueel is , wereldwijd, bijv. in de apartheid in Israël / Palestina
Het gedicht “De weg van de hoop” is wonderbaarlijk. Ik kan en wil hopen dat Vaclav Havel nog een mooie tijd had als President en dat hem samen met zijn vrouw Olga nog een paar mooie jaren gegeven werden. Ik denk veel aan hem. Hij is mijn tijdgenoot en ik heb hem steeds bewonderd. Voor het ogenblik lees ik voor de tweede keer het boek: ” Brieven aan Olga” en beleef nog ‘ne keer zijn verhaal.en dat van zijn vrouw. Inge Neubert uit München
Vanmiddag gehoord bij een afscheid van een dierbare in de Ontmoetingskerk te Valkenswaard.
Tegen beter weten in,altijd Hoop houden met een Hoofdletter
Er is op fb een kerel, Jeroen Jurriëns, die op fb exact hetzelfde gedicht heeft uitgebracht met eronder zíjn naam en een copyright. Jeroen plagieert alsof het voor hem gedrukt is. Deze keer is het dus de beurt aan Václav Havel en zijn gedicht “Weg van de hoop”. Inmiddels is dit gedicht nummer 400 die hij heeft gekopieerd en vervolgens op fb plaatst. Voor de duidelijkheid: Jeroen claimt dat dit zijn gedicht is…..